Rozstrzygnięcie męskiej tenisowej debaty KOZA na dobre [Video]

To Novak Djokovic przeciwko światu. Gracz nr 1 w rankingu ATP przyciąga całą uwagę od czasu swojej porażki w Australian Open w styczniu. Następnie był zremisowany z Rogerem Federerem i Rafaelem Nadalem o najwięcej tytułów wielkoszlemowych zdobytych w wieku 20 lat i na pozycji do pobicia rekordu. Jednak, ponieważ nie mógł wziąć udziału w turnieju, w którym dominuje (posiada dziewięć tytułów AO), Djokovic nie był w stanie walczyć o ten rekord.

Zamiast tego widzieliśmy, jak Nadal pokonuje epicki – i mam na myśli epicki – powrót do drugiego świata Daniil Miedwiediew w finale, aby wygrać dopiero swój drugi tytuł AO od 2009 i jego 21. major, bijąc rekord szlemowy i pokonując zarówno Federera, jak i Djokovica. Nadal przegrywał dwa sety do kochania i serwowania do 2-3, a kochany do 40 w trzecim secie… i wygrał! Według predyktora zwycięstw Nadal miał 4% szans na wygraną.

Cztery procent i udało mu się, w wieku 35 lat, przeciwko najlepszemu obecnie graczowi na kortach twardych na świecie, dwa sety przegrane, potrójny break point na trzecim, o kulach nie tak dawno po wyzdrowieniu z COVID-19 i po prostu wychodzi i robi niemożliwe. Jedyną osobą, która wierzyła, że ​​Nadal może to zrobić, był on sam i to było wszystko, czego potrzebował.

Tak więc z pewnością Nadal musi być najlepszym graczem ATP wszechczasów, a teraz, gdy Djokovic jest potencjalnie na chwilę z powodu jego stanowiska w sprawie szczepień, Serb nie może ubiegać się o status GOAT. Następnie, z Federerem na końcu swojej kariery, przez proces eliminacji, Nadal jest KOZĄ. Według Twittera to takie proste.

Zło.

Jestem tutaj, aby udzielić odpowiedzi na pytanie, który męski tenisista singli jest w rzeczywistości KOZĄ i mam na myśli najlepszego nie tylko tego pokolenia, ale wszystkich czasów. Ponieważ Nadal prowadzi teraz tytuły, a Djoker jest potencjalnie niedostępny w najbliższej przyszłości, najlepiej jest zdusić tę debatę już teraz.

Co sprawia, że ​​każdy gracz jest świetny?

Zacznijmy od rozróżnienia tego, co czyni każdego gracza świetnym. Oprócz płyt, tytułów i wyróżnień, to sposób walki każdego gracza i to, jak każdy z nich miał inny styl gry, czynił ich tak wyjątkowymi i trudnymi do rozszyfrowania.

Dla Nadala to jego ciężka gra w top spin sprawia, że ​​przekierowywanie jest niezwykle trudne. To jego gra leworęczna dodaje przeciwnikom kolejny element trudności. Bycie leworęcznym ma znaczenie, ponieważ pozwala graczom na serwowanie szerokimi do bekhendu praworęcznego gracza w polu usług reklamowych przy dużych punktach. Przystosowanie się do leworęcznych jest trudne. Dodaj, że to Nadal jako leworęczny i tak, powodzenia. Połącz obronę Nadala z jego nieustępliwym sposobem myślenia i nie jest niespodzianką, że wyróżnia się w tej grze.

Dla Federera to jego wyjątkowy forhend. Jego chwyt pozwala mu na pełną kontrolę z dowolnego miejsca na korcie. Mówiąc językiem laika, jest władczy. Jego serwis jest na najwyższym poziomie, wygrywając 89% gier serwisowych w swojej karierze, przed Nickiem Kyrgios i za trzema graczami, z których jednym jest John Isner. Chodzi o spójność. Jeśli dasz mu cel, Federer w niego trafi. Nie wspominając o tym, że ma jedną z najlepszych gier sieciowych w połączeniu z najlepszym kawałkiem.

Dla Djokovica to jego powrót do gry. Nie ma znaczenia, jak potężny masz serw lub ile asów przywykłeś do uderzania, ponieważ twoja piłka wraca, gdy grasz w Djokera i lepiej bądź na to gotowy. Jego umiejętność kontrataku jest piękna, a jego elastyczność pomaga mu grać najlepszą obronę.

Co wszystkie trzy mają ze sobą wspólnego? Wszechstronna gra z mentalnością nie do wychodzenia z domu. Jak widzieliśmy po powrocie Nadala, wygrywa. Jak widać również z walki Federera o powrót po kontuzji w wieku 40 lat.

Debata o kozie: czy powinniśmy zejść z ewidencji?

Tenis to najlepsza gra na świecie. W Ameryce kochamy nasz futbol, ​​ale jest coś w tenisie — czystość. Myśl o tym, że jeden mężczyzna staje twarzą w twarz z innym mężczyzną o szerokości 80 stóp i tym, co cię oddziela, nie zawsze jest umiejętnościami, ale mentalną przewagą, mentalną wytrzymałością, byczą mentalnością, która nie pozwala się powstrzymać – to jest piękne.

Zawsze uważałem, że Djokovic jest bez wątpienia najlepszy, ponieważ znajduje się na szczycie rekordów bezpośrednich pojedynków z najlepszymi (27-23 z Federerem i 30-28 z Nadalem). Ale może również ostatecznie utrzymać rekord zwycięstwa w głównych tytułach, gdy wszystko zostanie powiedziane i zrobione.

Musimy przyznać, że nie ma na tej planecie człowieka, który mógłby pobić „najlepszego” Nadala we French Open (rekord 105-3). Sezon 2020 ugruntował to właśnie dzięki wspaniałemu, dominującemu zwycięstwu Nadala nad Djokoviciem w finale. Możesz spojrzeć na czterosetowe zwycięstwo Djokera nad Nadalem w 2021 roku w Rolandzie Garrosie i pomyśleć, że to już zostało zrobione, ale ubiegły rok nie był optymalnym pokazem talentów Rafy, ponieważ przez cały sezon walczył z kontuzjami. Jednak, aby temu przeciwdziałać, Federer i Djokovic wiedzą, jak rozmontować Nadala na twardym korcie.

Moja ostateczna odpowiedź

Wszystkie trzy to najlepsze trio, które kiedykolwiek napędzało jeden sport. Bez Federera gry Nadala i Djokovica nie wzrosłyby do obecnego poziomu. Bez Nadala Federer nie poprawiłby tak bardzo potrzebnego bekhendu, który pomógłby mu kontrolować rok 2017. A bez Djokovica, Nadal i Federer nie rozwinęliby swojego stylu, aby pokonać wielu współczesnych graczy.

Więc kto jest tutaj ostatecznym zwycięzcą? Sport tenisa i jego fanów. Ta trójka olbrzymy tak wiele dały grze. Pokazali, jak skomplikowany może być tenis, a komplikacja sprawia, że ​​jest to rozrywka. Kiedy myślisz, że już to wszystko widziałeś, pokazują ci coś zupełnie nowego. A tym, co odróżnia te trzy od reszty, jest możliwość wprowadzania poprawek w trakcie meczu, a następnie wykonania dla wygranej.

Jestem szczerze wdzięczny i pełen radości, że miałem wielkie szczęście oglądać te trzy bestie odkrywające nowe elementy sportu, który uwielbiam oglądać. Jak powiedział Jimmy Connors, to „boks z 90 stóp”.

Kim jest KOZA? Wszystkie trzy. Są najlepsi w przełamywaniu swoich słabości i wzmacnianiu swoich mocnych stron.

My, jako fani, musimy po prostu usiąść i cieszyć się chwilami, w których musimy oglądać ich blask, ponieważ na przykład jestem przerażony dniem, w którym nie mamy już nawet Wielkiej Trójki w grze – dnia, który może wkrótce nadejść.

Jedną rzeczą, która jest gwarantowana, jest jednak to, że jesteśmy pośród tych wielkich, przekazując swoją wiedzę, inspirację i wpływ kolejnemu pokoleniu graczy. Miedwiediew z pewnością mógłby poprowadzić szarżę, ale widać przebłyski inspiracji dzięki takim graczom jak Hiszpan Carlos Alcaraz Garfia, Kanadyjczyk Félix Auger-Aliassime i Austriak Dominic Thiem.

Djokovic nie potrzebuje kolejnego tytułu, aby umocnić swoje miejsce w historii. Federer może jutro przejść na emeryturę. Nadal może wygrać kolejny major. Wszystkie trzy mogą się wydarzyć i nie zmieniłoby to faktu, że te trzy legendy to najlepsze trio w historii sportu, a my jako kibice mamy szczęście, że doświadczyliśmy ewolucji wielkości.

W niedawnym wywiadzie włoska gwiazda Fabio Fognini stwierdziła doskonale, że nowa generacja graczy „wszyscy mają ten sam styl gry. Po prostu uderzają mocno. Nigdy więcej nie będzie takich graczy jak Federer, Nadal, Djokovic, Murray i del Potro.