Klinika, w której rehabilitują uzależnionych od gier wideo.

Nastolatek kompulsywne pragnienie zabawy strzelać-em-up wideo Gry jak Counter-Strike późną nocą, od lat przysparza rodzinie udręki. Ostatnio u Alexa zdiagnozowano również autyzm.

Od początku tego roku młody człowiek jest pacjentem Krajowe Centrum Zaburzeń Gier. Jest to klinika będąca częścią systemu zdrowia publicznego w Wielkiej Brytanii i jest specjalizuje się w leczeniu tego uzależnienia.

Jego rodzice zabrali go do kliniki, ale Alex się nie przystosował. Louise uważa, że ​​chociaż leczenie nie działa dla jej syna, reszta rodziny przyniosła nieoczekiwaną korzyść.

„Najbardziej użyteczną rzeczą jest dla nas rozmowa z innymi rodzicami, których dzieci mają te same problemy z grami wideo. Nasza grupa wsparcia spotyka się raz na dwa tygodnie za pośrednictwem Zoom” — mówi Louise.

Jej mąż Stephen dodaje: „Myślę, że najlepiej jest uświadomić sobie, że nie jesteś sam. W całym kraju i na całym świecie jest wiele innych osób, które przeżywają tę samą sytuację”.

„Dla nas, jako pary, jako rodziny, było to wyzwanie, ponieważ interakcja poza domem jest dość trudna. „Kiedy mamy gości, zostaje na górze, bawiąc się, krzycząc i przeklinając. Spanie również było dużym problemem, do tego stopnia, że ​​trzeba było włączyć wentylator, żeby nie słyszeć go podczas grania – dodaje.

Kontrowersyjny stan

Chęć zabaw pacjentów (głównie młodzieży) jest tak ekstremalna, że ​​często dochodzi do sytuacji przemocy i konfrontacji z rodzicami lub opiekunami. W przypadku odmowy dostępu do konsoli do gier wideo lub komputerów wielu pacjentów grozi samobójstwem. Ich interakcje społeczne są prawie zawsze ograniczone do działań w Internecie lub podczas grać w gry.

Zaburzenie związane z grami wideo jest kontrowersyjnym stanem, zdefiniowanym przez Światową Organizację Zdrowia za pomocą trzech cech:

• Słaba kontrola aktywności w grach
• Priorytet gry nad innymi zainteresowaniami
• Kontynuuj uprawianie hazardu pomimo negatywnych konsekwencji

Stan niedostatecznie leczony

Niektórzy psychologowie i sam przemysł gier wideo kwestionują dowody użyte do zdefiniowania zaburzenia. Do niedawna, przynajmniej w Wielkiej Brytanii, pomoc w problemach z grami można było znaleźć tylko w prywatnej opiece zdrowotnej.

Ale ta klinika, z siedzibą w zachodnim Londynie, jest częścią Narodowego Centrum Uzależnień Behawioralnych. Leczenie uzależnień od hazardu jest dobrze ugruntowane, ale według konsultanta i psychologa klinicznego Rebeki Lockwood leczenie za pomocą gier wideo jest nowym obszarem dla personelu.

Lockwood twierdzi, że sesje wideoterapii pozwalają na dotarcie do większej liczby osób. „Wiemy, że zaburzenia związane z grami wideo są dość rzadkim stanem. Objawy mogą być naprawdę bardzo poważne, co nas zaskoczyło” – mówi.

„Ludzie często mają trudności z kontrolowaniem swoich emocji. Mają problemy z gniewem, niepokojem i odczuwają obniżony nastrój. Istnieją również objawy fizyczne, takie jak brak snu. To dlatego, że grają w nocy, aby połączyć się z graczami z zagranicy – ​​dodała.

200 pacjentów w 2021 r.

Becky Harris jest dyrektorem kliniki i terapeutką rodzinną. Mówi, że widziała ponad 300 pacjentów, z czego 200 w 2021 roku. Harris opisuje 89% jako pacjentów płci męskiej w zaskakującym przedziale wiekowym.

„Zaczęliśmy leczenie w wieku 13 lat. Mamy 12-letnie dzieci, które zostały skierowane, słyszeliśmy też o rodzicach z dziećmi w wieku 8 lat, ale nie byliśmy w stanie ich leczyć. Mamy pacjentów do 60”.

Często są leczeni poprzez sesje wideorozmów. Lockwood uważa, że ​​wideoterapia ma pewne zalety. „Pozwala nam na interakcję z ludźmi, którzy zwykle niechętnie chodzą do kliniki, ponieważ zwykle nie są zbyt zmotywowani do podjęcia leczenia” – wyjaśnia. Dla milionów ludzi gry wideo są powszechną rozrywką, źródłem rozrywki i kontaktu.

Kiedy więc przekracza granicę i staje się problematycznym zachowaniem?

Według krajowego Urzędu Komunikacji 62% dorosłych w Wielkiej Brytanii grało w gry wideo podczas pandemii. Niedawne badanie przeprowadzone przez Oxford University Internet Institute wykazało, że granie w gry wideo jest w rzeczywistości dobre dla dobrego samopoczucia graczy.

Profesor Andrew Przybylski, dyrektor ds. badań w instytucie, uważa, że ​​same gry mogą nie być problemem. „O ile wiem, nie ma ilościowych dowodów naukowych na to, że w grach jest coś wyjątkowego, co powoduje jakiekolwiek szkody psychologiczne. Istnieje cała gama czynności lub zachowań, które można przesadzić, niezależnie od tego, czy chodzi o jedzenie, czy ćwiczenia, na co są znacznie silniejsze dowody” – mówi.

„Jeśli ktoś cierpi, a gra jest tego częścią, jak każda pasja, jest to część życia i doświadczenia danej osoby. Prawdopodobnie najlepszym sposobem myślenia o graniu w tej chwili… jest traktowanie go jak każdego innego hobby i wykorzystanie go jako sposobu na nawiązanie kontaktu terapeuty z pacjentem – dodaje.

Nie przeciwko grom

W National Center for Gaming Disorders Becky Harris szybko wskazuje, że klinika nie jest przeciwna grom wideo. „W pełni akceptujemy fakt, że dla wielu ludzi gry wideo są naprawdę pozytywną rzeczą w ich życiu. Mówimy o tym małym odsetku osób, które mają z nimi duży problem, a to naprawdę wpływa na ich jakość życia oraz zdolność do interakcji i funkcjonowania” – mówi.

Twarde świadectwo

Mike jest byłym pacjentem kliniki i mówi, że dowiedział się o swoim uzależnieniu od gier wideo, gdy miał 20 lat. Grał w World of Warcraft do 14 godzin dziennie. To poważnie wpłynęło na jego relacje z rodziną i wpłynęło na jego studia.

Uczestniczył w ośmiotygodniowym kursie terapeutycznym, który dał mu nowe spojrzenie na gry wideo i jego życie.

„Tak bardzo przestałem grać. Poprawiły się moje relacje z żoną i rodzicami. Podjąłem kroki, aby naprawić wszystkie problemy, ale to był ostatni krok, którego potrzebowałem. To postawiło mnie na właściwej ścieżce – analizuje.

Mike nie przestał całkowicie grać w gry wideo, ale mówi, że teraz zajmuje mu to mniej czasu. „Nie chodzi o to, że uważam gry wideo za złe. Po prostu robię to z umiarem – mówi.

To historie takie jak Mike’a dają Stephenowi i Louise nadzieję, że pewnego dnia ich własny syn rozwiąże niektóre z ich problemów. „Czuję się optymistką, bo na Facebooku śledzę wiele osób, które są bardzo podobne do naszego syna, ale są już dorosłe. I podążam za nimi, ponieważ jego słowa są bardzo pouczające, ale także dlatego, że pomaga mi to czuć, że odnajdzie swoją drogę” – mówi Louise.