Trwa recenzja Call of Duty: Warzone 2.0

Nieco zaskakujące było to, że DMZ był jedynym trybem gry, w który mogłem grać konsekwentnie bez problemów z rozłączaniem, ale nawet ten miał skoki opóźnienia podczas meczów. DMZ to nowy tryb łupania i wydobywania w piaskownicy, bez wątpienia zainspirowany sukcesem gier takich jak Escape from Tarkov, i jest naprawdę zabawny i odświeżający do grania pomiędzy meczami Battle Royale. Możliwość walki z dużymi grupami NPC i infiltrowania twierdz wraz z moim kolegą z drużyny, a jednocześnie obserwowania potencjalnych wrogich graczy biegnących w naszą stronę, była ekscytująca. Trzymało mnie to na nogach w inny sposób niż zwykły tryb Battle Royale i sprawiło, że chciałem wskoczyć z powrotem na mapę Al Mazrah, aby zdobyć więcej łupów i kluczy, aby raz za razem odblokować twierdze.

Ten apel może częściowo wynikać z faktu, że sam tryb Battle Royale jest obecnie najbardziej frustrujący, aby spróbować zagrać. Mecze zawierają ten sam ogromny limit do 150 graczy łącznie w każdym trybie: Solo, Duo, Trio lub Quads. Jednak przez większość czasu moje lobby nie zapełniały się na tyle, aby można było je uruchomić, więc ludzie niecierpliwili się i wychodzili, zanim to zrobili. Oznaczało to, że większość mojego czasu na rozegranie meczu typu battle royale stała się niekończącym się cyklem ustawiania się w kolejce i ponownego ustawiania w kolejce, aby znaleźć serwer, który zadziała.

Kiedy ja mógłby wejść do meczu, mogłem przynajmniej poczuć, jak gra się w tym trybie. To w dużej mierze to samo, co oryginał, ale była to już bardzo zabawna bitwa królewska z solidną mechaniką grabieży i strzelania, która z czasem się poprawiała. Ciekawym nowym dodatkiem jest to, że możesz rekrutować wrogich graczy do swojej drużyny w poczekalniach opartych na drużynach, jeśli w dowolnym momencie stracisz członka drużyny. To sprytny sposób, aby osłabione drużyny lub samotni maruderzy mieli szansę na walkę i zatrzymali więcej graczy w meczu na dłużej. Nawiązywanie przyjaźni w trybie Battle Royale jest też po prostu zabawne, co jest nieco nieoczekiwane w tak brutalnym formacie. Tryb Unhinged Trios pozwala nawet zaprosić nawet sześć osób do swojej drużyny w trakcie meczu, spełniając swój opis „niespokojny” w chaosie, który tworzy.

Wciąż jestem na wczesnym etapie, ale jak dotąd Warzone 2.0 wydaje się zabawną ewolucją swojego poprzednika, ilekroć jestem w stanie dostać się na przyzwoicie stabilny serwer i faktycznie zagrać w coś zbliżonego do pełnego meczu. Już czuję przyciąganie nowego trybu DMZ, ale po prostu nie byłem jeszcze w stanie grać wystarczająco dużo, aby dowiedzieć się, czy to uczucie będzie trwać. Miałem więcej rozłączeń i problemów z opóźnieniami niż jakikolwiek rzeczywisty czas gry, a niestabilność wydania wciąż się utrzymuje, gdy zbliżamy się do weekendu. Mam nadzieję, że serwery Warzone 2.0 i problemy z desynchronizacją zostaną wkrótce rozwiązane, więc będę mógł, no wiesz, grać więcej, i wrócę z moją końcową oceną w następnym tygodniu lub dwóch.